ลมหนาววีวีสามปีแล้วเด้น้อ
ฮอดยามเกี่ยวข้าวดอกะบ่พ้ออ้ายคือเก่า
คือบ่เห็นมาฮู้บ่ว่าน้องต้องนอนเหงา
เคยนอนกอดเจ้าสุมื้อนี้เว้ากับหมอน
สัญญาว่าบ่โดน มองใต้ห่มสำสา
ถิ่มน้องกลางนา บ่เห็นโทรมาตั้งหลายปี
ติดต่อบ่ได้เป็นตายจังได๋น้อพี่
คึดนำแต่อ้ายนี้อยู่อ่ำหล่ำ อ่ำหล่ำ
สั่งคำให้เสียงลำพัดต้อง สั่งคำให้เสียงลำพัดต้อง
ยังคองถ่าอ้ายหม่องเก่าคิดฮอด
แต่ก่อนตอนคำอ้ายเว้าข้าวขึ้นเล้าอ้ายกะบ่หวน
หรือไปม่วนนำสาวคนใหม่
ลืมสาวผู้ไกลอ้ายจังมิดจ้อยบ่
หลูโตนผู้คอยแหน่บ้ออ้าย
ผู้สิเป็นสิตายโหลดแม่นน้อง
ฝากเสียงลำล่องนำหาอ้าย
บ่ฮู้อยู่แจ่ใด๋ยังหวังว่าอ้ายสิได้ยิน
ฮู้บ่น้อน้องยังรออ้ายคืนถิ่น
คั่นแม่นว่าได้ยินให้ฟ้าวกลับถิ่นหากัน
ย้านอ้ายลืมสัญญาน้องเด้น้อ นั่งกอดเสาเถียงกอซอ
สิคิดพ้อน้องแหน่บ้อจั๊กหน่อย
เดี๋ยวเบิ่งทาง เห็นไผหย่างผ่านกะฮ้องนำวอยๆ
อย่าสิตั๋วผู้สาวซำน้อย ผู้นั่งถ่าคอยแล้วไปหลอยมีผู้สาวใหม่
โดนไปหัวใจแฮงเศร้า โดนไปหัวใจแฮงเศร้า
ฮู้บ่น้อผู้บ่าวน้องเหงาเหลือเกิน
ยังคงถ่าอ้ายที่เดิม ยังคงถ่าอ้ายหม่องเดิม
ฝากเสียงลำเอิ้นให้เพิ่นคืนมา
ฝากเสียงลำเอิ้นให้เพิ่นคืน มาแหน่